Zettel-ները պատերիս
Գովազդից էի սովորել էս “Motto”-ն, երբ երևի 4 տարեկան էի։ Երբեմն ագրեսիվ առոգանությամբ ասում էի այս առաջին հայացքից սովորական թվացող բառերը։ Մանկապարտեզում բոլորի մոտ տարօրինակ արարածի տպավորություն էի թողնում։ Հավելեմ, որ այս հնարքը օգնում էր, ոչ ոք իմ սիրելի խաղալիքը չվերցներ։
Ավելի հասուն տարիքում որոշեցի, որ սովորելու եմ գերմաներեն։ Իրականում կենտրոնացած էի անգլերենի վրա, բայց ավագ դպրոցում եղավ հնարավորություն մասնակցելու գերմաներենի խմբակի, որը բաց չթողեցի։ Սկզբից հետաքրքիր էր, երևի 6-րդ դասից հետո “hundred”-ը դարձավ “hundert”, “good”-ը՝ “gut”, դե իսկ “yes”-ն էլ՝ “ja”։ Ցավոք խմբակը դադարեցրեցին մի որոշ ժամանակ անց։
Արդեն բուհում որոշեցի հաճախել լեզվի կենտրոն, ինչու ոչ փորձել դիմել կրթաթոշակային ծրագրի և մասնակցել ամառային դպրոցի (Hochschulsommerkurs)։ Կենտրոնում ուսուցիչս/սենսեյս այդ ժամանակ ընկեր Սվետան էր․ ինչ խոսք կյանքում այդքան երիտասարդ ուսուցիչ չէի ունեցել, բայց չէի մտածում, որ «Ահ, փորձ չունի, ոնց է պարապելու, այս ինչ արի, ուր ընկա, փրկեք ինձ»։ Ընդհակառակը նա մոտիվացնում էր (է ։Դ), որ շատ աշխատեմ, կարողանամ հասնել գոնե մինչև A2 մակարդակին և ավելի սիրեմ գերմաներենը։ Սենյակիս պատերը ամբողջությամ Zettel-ների մեջ էին, ամեն ինչի անվանումը գերմաներենով փակցրել էի, որ աչքս սովորի։ Ամեն պարապմունքից հետո զգում էի ինչպես է ուղեղիցս ծուխ գնում, աչքերս արնահոսում էին, լեզուս կապվում էր․․․ Լավ, ասածս լուրջ մի ընդունեք։ Մի մասը միայն ։ԴԴ
Գերմաներենը հիբրիդ բույս
Գերմաներենի գրավչությունը իր տրամաբանության մեջ է, օրինակ՝ անգլերենի դեպքում չեմ զգացել այդպիսի բան։ Պատկերացրու, պետք է փակ աչքերով հոտոտես ինչ-որ մի հիբրիդ՝ մի քանի բույսերից կազմված ծաղիկ, ու դու գիտես ամեն մի բաղադրիչի բույրը, հետևաբար դու կարող ես հասկանալ թե դա ինչ հիբրիդ բույս է։ Այս նույն կերպով ունենալով որոշակի բառապաշար, կարող ես հասկանալ մի կիլոմետր երկարությամբ բառի իմաստը գերմաներենում։ Ու չգիտես ինչու գերմաներեն սովորելու մոտիվացիաս Հիտլերի “Mein Kampf’’-ն էր։
Հետագայում հայտնվեցի Գերմանիայում։ Ջարդված A2-ով հազիվ փորձում էի բացատրել թե ինչ եմ ուզում։ Թեև միշտ սկսում էի “Do you speak English?” հարցով, երբեմն բախտս բերում էր և ստանում էի դրական պատասխան, իսկ վատագույն դեպքում ստանում էի այդ չարաբաստիկ “Nein”-ը և սկսում էի տխուր գերմաներենով խոսել ։Դ Շատ էի կաշկանդվում խոսելիս, ամաչում էի, սկսում էի ձեռքով-ոտով բացատրել։ Կարծում եմ խոսելու ժամանակ կաշկանդվելը ամենատարածված խնդիրներից է, որ պետք է հաղթահարես հենց խոսելով՝ փորձելով առավելագույնս օգտագործել բառապաշարը։
Հիմա չեմ օգտագործում գերմաներենը, բայց ինչ խոսք, զարգացնելու մտադրություն դեռ կա։ Որոշել եմ՝ մյուս անգամ երբ հայտնվեմ Գերմանիայում արդեն գոնե խոսակցական մակարդակի վրա լիարժեք տիրապետեմ լեզուն։ Եվ ինչու ոչ, շարունակեմ ագրեսիվ տոնայնությամբ ՝ օրինակ հեքիաթ պատմել, վախացնել ընկերներիս ու պստիկ երեխաներին։
Leave a Comment